bir ben vardı....

içim sıkılgan içim buram buram acıyo... ben çaresiz insan....Hayatımda sıkılmadığım kadar çok sıkılıp bunalıyorum. Sanırım mutlululuk hormanlarım bu coğrafyada çalışmıyor hava değişikliğinden...ve ben ne yapacağımı bılmıyorum. Bir gün diğerinden farksız geçiyor ve bu yüzden en büyük günahı işliyorum belkide iki günü eşit geçirerek... Evet asosyalim belkı ama içimden gelmiyor birazda sıkılganlıktan kurtulmak için çıksam diyorum yollar gözümde büyüyor. Herşeyi bırakıp kaçmak en kolay yol belki ve cazipde gelmiyor değil...birde herşeyi toparlayıp gelmek ve hızlıca gecen 28 yıl sonra en zor sey beklemekmiş. Beklemek doğamın tanımadığı bir duygu oyle hızla yaşadımkı herşeyı bu zamana denk sımdı ruhumun bana yetişmesı ıcın beklıyorum. zira ruhumla ben uzun zamandır ayrıymışız onunda farkına yeni varıyorum.bu aşıırı sıkılgan günlerde belkıde cocuğumun en guzel ve bır daha goremıyceğim donemlerinide kaçırıyorum ona odaklanmak ıstıyorum yapamıyorum.. Süreklı devam eden yemek savaşları yüzünden daha cok bunalıyorum geriliyorum.dişlerimi sıkmaktan çenem ağrıyor.benkı plancı gunu gunune yarınını planlayan ınsan sımdı önumu goremıyorum ne yapsam bılemiyorum çalıssam ayrı sorunlar calışmasam aynı sıkntılar..bırde hazır evdesın ıkıncı cocuk yap demıyorlarmı ıyce kafam karışıyor bunalıyorum...sankı ıkıncıde hunıyı takarımışım kafama gibi geliyor...gozumde buyuyor istemıyorum....napmalıyım nasıl etmelıyım ıçım daralıyor offff...