Ne yana baksam deniz sanıyorum hevsel bahçelerini... Gözlerim martıları arıyor burnumsa yosun kokusunu özlüyor yinede hevsele bakıp deniz sanıyorum özlemi bastırmak için....
Dışarı çıkmayalı bir yerde oturup bir güzel insanla bir kahve içip şöyle hayattan çocuklardan uzak hayallere dönüp sohbet etmeyeli ne çok uzun zaman oldu. Sanırım yakında öleceğim çünkü ölecek bir insan gibi ne zaman kendimle kalsam geçmişimi düşünüyorum... taa ilkokul arkadaşlarımı öğretmenlerimi bile hatırladım tek tek..beynim beni neden böyle geçmişle hesaplaştırıyor bilemıyorum... uyumaya vakit bulduğum anlarda bile gecmişte oluyorum...aslında bundan 1 sene oncesıne kadar gecmışı olmayan bırı gıbıydım eskıye gıdemıyordum. zamanında depresif halden cıkmak ıcın prozac kullandım. oda tum gecmışe odaklanmamı engellıyordu. simdi ise beynım yenı acılıyor sanki... bir tul perde vardıda kalktı gibi...
biliyorum çok isyankarım ama annemı çok özledim yakında ablam nişanlanıcak ve gidemiyor olmakda beni çok üzüyor.
komşular her hafta toplanıyorlar sağolsunlar benıde cağırıyorlar. ama nedense bundan da zevk alamıyorum. sadece evden çıkmak için gidiyorum. gittiğim yerde 2 kat yukarım ne gezmek ama...
kendimi bugün eşşekten düşmüş gibi hissediyorum. her yanım uyusuk her yanım ayrı ısyanda. gülmek bile zor geliyor....
Yorumlar