14 subat

Gülmek ve ağlamak yaşamak ölmek koşmak durmak böyle uçlardaydi duygularımız. Bir heybetli dağ oluyordun karşımda, bir dalgalı deniz Bir göl bazen bir liman ne çok şey yaşamıştık aslında neresindeydin sen bu hayatın ve ben neden yine bir 14 Şubat'ta daha yalnızım? yalnızlıktan mıdır Bilmiyorum İçim ağır Suskun ağlamaklı Hani olsa bir şişe votka içeceğim de neyseki yok. Böyle günlerde Yalnızlığımı daha böyle hissediyorum daha bir oş geliyor her şey bugünün Yalnızlık acısını maalesef çocuklardan çıkardım aslinda uzun zamandır dişimi biledigim İrem nasibini aldı desek daha iyi olur ona dersler konusunda baskı yapmak istemiyorum ama iyiden iyiye her şeyi bıraktığıninda farkındayım biraz sert bir uyarı olsa da beni ileride anlayacağını biliyorum Güzel kızım Kafan çalışıyor bende Senin yaşlarındayken zehir gibi çalışan bir kafam vardı Maalesef ben tecrübelerimi uzun yollardan geçerek yaptım sense aklını kullanarak kısa yoldan iyi yerlere gelmen için uğraşıyorum Umarım beni anlarsın umarım konuşmalarımı sana bir anlam ifade eder çünkü İnan ki hepsi senin iyiliğin için ve daha iyi yerlerde olman için iki çocuk büyütüyorum ve İkisi de birbirinden o kadar farklı ki senin üzerinde kurmaya çalıştığım bu disiplini umutun üzerinde yapmaya kalksam yarısını bile depresyona dönüşüyor Umut şimdiden 30 yaşındaki bir adam gibi bakıyor hayata umutsuz mutsuz onun hayattan böylesini beklentisiz yaşamasını da anlamıyorum hayata sarılmak bırak dokunmuyor bile suya sabuna dokunmayan insan gibi Ucundan kıyısından geçiyor Halbuki Zehir zemberek kafa ile çok güzel şeyler yapabilecekken kendinim hiçbir şey yapamayacağına inanıyor ve daha 7 yaşında bu kafayla Bu Hayat geçer mi