ne yazık

eve geliyorum elimde 8 saatlik mesai sonrasi bilgisayar çantam iremin yüzü düşüyor yinemi çalışacaksin... Napalım işler bitmedi bir süre böyle olacak hem şanslıyım uzaktan sisteme erişim verildi
şimdi gec saate kadar isyerinde de kalabilirdim.sizde yalniz kalacaksınız kötünün iyisi durumunu gösterme çabaları.

alal acale yenen yemek ev göçüyormus çamaşır yığılması olmuş ütüler bağırıyor vazgeçtik diye kimin umrumda çalış kızım sen eatnes
.
çocuklar yatar 9 da bilgisayar açılır ve allah ne verdiyse 12.1 bazen 2 çalışıyorum
bu iş kafa işi dikkat işi dinlenmek gerek diyen yok kırbaç lar hergün sabah akşama atılıyorken sırtıma sevgili müdürüm tarafından ve daha bitiremedinmi sözü çınlıyor kulaklarımda mutsuzum.
bana ilgi göster diye bagriyor çocuklar artik yüzüme demesede anlıyorum bakislarindan ve vicdan azabı içindeyim çünkü içimdeki ses diyor ki onlar bir daha hiç bu yaşta olmayacak ve sen çalışmaktan hep bu anları kaciriyorsun görmüyor sun pişman olacaksın. .insan niye çalışır daha refah yaşamak için ama bizim ki refahlikta degik adi yok bu kosturmacanın anlamda sevgiyle huzurla uyanmadiktam sonra gülen yüzle eve gelmediktem sonra zaten babadan 1 adim gerideyiz o yeterince yoğunken annede eksik olunca çocuk napsin..yine iyi tuttunuyor duruyorlar ayaklarının üstüne. ..bur çıkış yolu bulmak lazım lazım lazim.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

ben kefenimin rengini çoktan seçtim

ACISIN KALBİN

bir tırtılın hikayesi