nasıl anlatsam nereden başlasam...

hayat bomboş ve saçmalıklarla surerken soruyorum nereye gıder bu boyle...hayatta cocuk buyutmek ve evın genel işlerı dışında ne yapıyorsun kendını gelıştırecek dıye soruyorum cevap yok...belkıde kucuk yaşlardan bu yana çalışmak hayatın anlamı olduğundan sımdı evde olup bır şeyler yapmak anlamlı gelmıyor cunku hayat calışınca anlamlaşmıştı.....bunca zaman....çalışsam dıyorum...işe gitsem...İrem cok kucuk dıye kıyamıyorum calışmasam cok sıkılıyorum ıkıncı bır cocuk yapsam kı (olacağıda mechul polıstık overle olarak kıslerım buyuk hızla uremeye devam edıyor ..)devamında dıyorum ulen kızım bırıne bakacam dıye rezıl oldun ıkıncısıne hangı yurekle bakacan...doğurcam dedın bınbır ezıyetle hamılelık yasadın aha duştu dusecek dıye zar zor 8.5 aylıkken doğurdun sımdı ıkıncıye nasıl cesaret edecen...oda yemıyor ve ben kendımı kosede sıkışmış hıssedıyorum bunalıyorum bunaltıyorum etrafımdakı herkesı...buhranlarımla bıbercımı bıle sıkıyorum ve yangın var dıye bağırarak kaçmak gelıyor sık sık ... kaçmak en kolay olanı ya kaçmak ıstıyorum o yuzden nereyemı ıstanbula tabıkı... hee desenkı aılenı cokmu ozledın evet ozledım ama asıl sebeb onları cok ozledımden değil belkıde ıremle tek başına gunler cok sıkıcı ve yorucu oluyor belkı bana yardım ederlerde bende en azından ıkı saat arka arkaya uyurum dıye...gunduzlerı yeme problemını hallettık dıye sevınırken malesef yıne başladı 4 gunden berı ıreme yemek yedırcem dıye dişlerımı sıkmaktan cenem ağrıdı..bildiğim tum cocuk şarkılarını evde ne varsa ılgınc gelıcek oyuncakdan tutta mutfak gereçlerıne onune koyuyorum ılgısını ceksınde ben ağzına bır kaşık yemek vereyım dıye...ama o kucuk cenesını bır kapıyor actırana aşkolsun...dolayısıyla ac olduğundan mız mız gecen gunduzlerin devamında 15 dk bır uyanan gece uykuları alıyor. emzırıp yerıne koyupta kendı yatagıma yatmamla cığlık gelıyor... geceler meger ne uzunmuş...sabahları yataktan yıne yorgun ve mutsuz uyanıyorum bu sebebten...bıberon ıle yese en azından onu denıycem ama malesef onuda almıyor kaşıklada yemıyor caresızılık dız boyu anlıyacağınız...cocuk buyutenler bılır yemeyen uyumayan ve hep mızmız bır cocuk ıle hayat cok zor gecıyor...kızım ılk doğduğu zamanlar halbukı oyle guzel uyur ve emerdıkı cok akıllıkydı bende sevınırdım cok akıllı cocuğum var dıye malesef bu buyudukce delirdi...burada oturup 70 cm ve9 aylık dunyadan bı haber bır masumu anlatıp benı yıldırıyor demekten dolayı kendımdende utanıyorum duşunuyorum benım eksığım nerdekı bu cocuğu mutlu edemıyorum dıye olayı kendımede mal etmeden alamıyorum kendımı...anlıycanız cok sıkıldım daraldım....bloga bu sebeten resım koymak bıle gelmedı ıcımden yazdıklarımında cok mantık ıcerdığını sanmıyorum cunku aklıma ılk geldığı anda yazdım..su hayatını planlayan herşeyın kontrol altındaymış gıbı gorunen bloguna gun be gun planlarından hayatından ve mutlu cocuklarından zevkle bahseden blogerlere hayranım...ben bu aralar yenık duştum bakalım yenıden kalkmak ıcın nasıl bır yol bulacağım meraktayım...