SELAM SANA EY HAYAT
anladım ki ne zaman tutunamıyorum hayata. böyle freni patlamış kamyon gibi savruluyorum ben yazmaya sığınıyorum. Yazdıkça ben beni anlıyorum. sanki bir terapi bu beni benden alıp götürüyor. Hayatımda en çok yazar olmak istemiştim. Bunu yapamayınca bari kendimi yazayım dedim. insanoğlu evrilen bir varlık öğrenmek hayat boyu bitmeyen bir yolda bilgeleşmek gibi. hayat bir yol yol bir okul ve o okulda hep öğrenci oldum. öğretmek de istedim ama ruhum hep bilgiye açıktı ne yaparsam yapayım öğrencilik tavından çıkamadım. şimdi yine bir sürü şeyler yaşamış dolu bir yürek dökülüyor. İnsan değişir. Dönüşür.. Onu. ah olsa da ne mutlu olurum diye dilediği dilekler olur da, bazen olduğunu bile fark etmez görmez.. fark etse de istediği kadar, dilekleri olduğunda mutlu olamaz. Ben ne arıyorum neden böyle oluyor neden bu tatminsizlik içimde olan ne ki bana yetmiyor. Bu hayaller ... Ben ne olmalıyım peki diye düşünür. Bu yaşam sevincini kaybetmek değil. o bambaşka bir şey çünkü.. bu yaşamda ne olmas