BİBERLİ ÇINARLI EATNES

Beni rahatlatmak için arayan soran yazıma yorum bırakan tüm blogerlara ve arkadaşlarıma teşekkürler... gerçektende allaha çok şükür ki bu aralar iyiyim. Aslında ankara gezisi beni hecanlandıran... Evet kaynanamgillere 15 günlüğüne gidiyoruz. Kısmetse mayıs başı gideceğiz. Şimdi ulen eatnes kaynanaya gidiyon ne seviniyon kafana taşmı düştü diyenler vardır elbet.. Zira pek güle oynaya gitmem ben ankaraya çok iş oluyor diye... Velhasıl düşününkü burada o kadar daraldım bunaldım ki ankara ankara güzel ankara seninle güler her bahtı kara diyebiliyorum... Umarım hayallerim yarım kalmaz ve umduğum gibi heycanlı günler geciririm. Aslında en çok irem için gidiyorum. Burda yalnızlıktan bir hal oldu çocuk Azcık aile ekranı tanısın. Aslında biz buralarda yalnız olsak da ne kadar büyük bir ailemiz olduğunu bilsin istiyorum. Onu çok seven babaanne ve dedesinin amcalarının sıcaklığını görün istiyorum. Ne düşünceli gelinim değilmi dermişim... Bu gün 23 nisan ya neşe doluyor insan.. Bizde kızımla giyin

aslında kıskançlık bana göre insancıl bir duyguyken nedense çok insan duygusal bozukluk işaretide olabilir diyor. Bilemiyorum ama çok kıskandığım konu var ama en ateşlisi şu an içimi yakan asıl kıskançlık zuzumerle yaşanıyor. Evet zuzumeri bir erkek olduğu için kıskanıyorum. Onun özgürlüğü rahatlığı estimi gezmeleri beni çıldırtıyor. Bu çocuklar neden hep analara zimmetli olur yahu...ben neden estimi cıkıp gezip arkadaşlarla bir iki takılıp gelemiyorum anlamadım yani. hoş diyarbakırda ne takılcak yer nede arkadaş var oda ayrı ya neyse... Ayrıca zuzumer iş icabı dedi çantayı topladı gitti akşamın bir vakti istanbula. Ahada bu can çatlamasın ne etsin. Hazımsızlıktan uyku tutmadı resmen. Ankaraya gitse koymazdı bu kadar. Ben ki istanbul hasretiyle yanıp tutuşurken zuzumerin ansızın iş zıyareti beni mahvetti. Annemlere gidecek işleri bitince ve ertesi gün akşam donecek 24 saatlik bir gezi ve ona katılmam imkansızdı. Ama yinede çok kıskanıyorum onu bende gitmek istiyorum yaaa diye ağlayasım

efendim son günlerde sağlık sorunları ile uğraşmaktan kendimi blog alemine fazlaca uzak tutmuşum. mesecinam uyarınca dayanamayıp bir girdim.baktımki sevgili ilke ve annesi http://www.adailke.blogspot.com bizi ödüllendirmiş sevindim. çok teşekkürler efendim. bizde ödülümüzü layıkınca yerine getirelim dedik. ödülün kuralları şöyle; -ödülü veren kişinin linkini yayınlamak -ödülü verdiğin kişilere haber vermek -ödüle layık gördüğün kişilerin linkini vermek. bende http://www. mesecina-mescina.blogspot.com sevgili arkadaşımı ve de diğer heycanla okuduğum bloggerleri ödüllendiriyorum. aslında cok kişi yazmak lazımdı bu odule ama çok hastayım ınanın. başka zaman inşallah...

Evet oldu sonunda eltiim doğum yaptı. 40. haftanında sonunda dr. lar doğum sancısı gelıp açılma olmayınca pes etti kızceğizi sezercik etmiş. Nazlı kızımız 3800gr tosun gibi gelmiş. Çok şükür diyoruz. Her ikiside telefondan aldığım bilgilere göre sağlıklı iyilermiş. :) Zavallı kızceğiz eltimm çektiği 15 günlük doğum sancısı kendine kar kaldı bu hikayede.. neyseki sonu güsel oldu ya. buna şükür... Ben ise fazla sıkılgan ve duygusal bir gündeyim.. Acaba 7 ay sonra bir sezercik yaşama ihtimalimi beni sıkan, yoksa bir bebeğim olacağımı beni duygusallaştıran bilemiyorum. 4 gündür süren karın ağrılarıma dr. um konferansa gitmiş 13.den sonra gelicekmiş bende çareyi bir yakındaki kadın doğumcuda aldım.şikayetlerimi söyledim ultrasonla baktık. pıtırcık çok iyi yatıyordu gel keyfim gel..içime rahatlık çöktü fakat adam bana rahminiz ters ondan ağrınız çok dedi. hoyda 1 doğum 1 kurtaj ettim sayısıs dr. göründüm biri demedi bunu bana... şaşırdım... şimdi alışkınım iremden zırt pırt ultrasona girmeye

Son zamanlar havalar güzelleşince burda banada bir iyilik geldi. Sık sık dışarı çıkmamız ve iremi parka götürmem etkili oldu. Moralim birazdaha iyileşti. Midemse aşırı kokulu yemekler hariç iyi durumda. Daha az yatıyor daha çok ayakta durabiliyorum. pıtırcık zaman zaman halsizlik baş ağrısı ve mide bulantısı veriyor. Onlar olmadığı kimi zaman kendimi hamile olduğumu unutup kızımla hoplarken bulduğum oluyor. Kolbastı en çok sevdiğimiz oyun önceleri beraber oynardık şimdi müzik çıkınca oynayalım diye ısrar edince gecen gun unutup epey hopladım o coskuyla sonra aklıma gelip çok korktum ama birşey oolmadı çok şükür... Kızımda hızlı yürümeye korkarken pıtırcıkta bu dayanıkllılık maşşallah dedırtıyor bana yani... birazda sakınan göz misali sanırım. irem bu aralar beni şaşırtıyor sürekli. yanı hep dumur poziyonundayım. Hava alsın diye açtığım camın önüne sandeleye çekip çıkmaya çalışması en büyük dumurdu 14.5 aylık ve sandalye üzerine çıkamazken bu hain plan beni öldürdü... üstelik 6. katta o