bana bir masal anlat baba

susuyordum yine yutkunarak susuyordum.boğazıma takılan düğümler gırtlağımı sıksa beni boğsada susuyordum gülümser bir ifade var yüzümde yine maskelerimi çıkarmıştım sandıktan. maskemin ardında ise ben küçülüyordum o maskeye kul olmuş hzurusuzluğumla huzursuz etmemek için etrafımı maskeye muhtaç olmuştum ağlamak bile zor geliyordu. içimdeki aitlik duygusu beni çekiyor alışamıyordum ait olduğum yerler değildi buralar..düşlüyordum buram buram denizi buram buram yosun kokusunu eminönünü boğazı balık ekmek kokan vapuru martıları sahili rüzgarı bile değişik istanbulu... hayat bu kadar zor olmamalıydı.ama neden mutlu olamıyordum mutluluk zıhınde bitiyorsa ben zihnime neden soz gecıremıyordum her şaka yaralıyor her söz yıpratıyordu benı... off lar coğalıyor cumleler uzun offlar ile bitiyordu. ailemi çok özledim babamı baba evimi...guryabaniler var sankı etrafımda uzerıme yuruyor gıbı kanım cekşliyor kımı zaman yorldum artık dişlerimi sıkmaktan anlaşılamadığım ve anlamadığım ınsanlar ıle sohbet etmeye çalışmak ne zor yokmu hıc aynı frekansta yaşayan bır allahın kulu burada

Yorumlar

Belkıs dedi ki…
Hep ürkütmüştür benide yaşadığım şehirden uzak kalmak.
Zor..
26 Aralık 2008 12:03
Mon Petit Chou dedi ki…
ziyeretiniz bizi çok mutlu etti, arzu ettiğiniz her zaman bekleriz. bu arada ufaklığa bayıldım.. maşşalaaahhhh...
sevgilerle,
26 Aralık 2008 22:17
biberlieatnes dedi ki…
teşekkür ederim bende beklerim her vakit saygılar.
27 Aralık 2008 17:46
Mon Petit Chou dedi ki…
2009 yılının sağlık, mutluluk, başarı ve bol kazanç getirmesi dilekleriyle. Neşe dolu yıllar!
31 Aralık 2008 10:10
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ben kefenimin rengini çoktan seçtim

öyle bana göre değildi yalancıktan mış gibi yaparak yaşamak. ben rol yapmayı bilmezdim. Zaten en çokta dürüstlükten kaybetmiştim ki şimdi ne diye bu yaştan sonra geri adım atacaktım. ben kefenimin rengini baştan seçtim MOR ve öyle delice sevdim seni..(alıntı) şimdi tüm hayat didişmeleri biter de tam düzlüğe çıkınca keyifsizlik içindesin ya bu hep fazla konfordan oluyor demek ki zevki sefa fazla geliyor kendimi hiç bu kadar yetersiz ve keyifsiz hissetmedim. eleştirilmeyi sevmem kim sever ki yapıcı olmayınca eleştirilerin ok gibi battı bana bu kadar da kötü değilimdir aslında ben ama sen anlamak istemeyip çuvaldızı hep bana batırdın seni değersiz görsem paranın hesabını bil diye niye kendimi parçalarım seni niye bu varlığın içine sokayım niye çalışıyım sana destek olayım niye akşam yemeğin hazır sıcak evi ayaklarına sunayım. ben bilmez miydim keyfimce yiyip gezmeyi har vurup harman savurmayı ben bilmez miydim paket servislerin eve yol etmesini ben bilmez mıydım temizlikçi...
Devamı

.....

aslında her şey tam netleşinceye kadar yazmak istemedim. ama yorumları goruncede dayanamadım. Baktım ki çok arkadaşım beni merak etmekte ee saklanacakta bir şey yok aslında zaten bir çogunuzda tahmin etmişiniz konuyu uzatmanın bir anlamı kalmıyor bu bağlamda evet hamileyim.... Aslında ç.o.i sitesinden tanıştığım ve yorum bırakan arkadaşlar bilirki ben pco luyum ve pco'lular bölümünde bundan iki sene önce iremden önceki ilk gebeliğimi ne heycanla yazıp tebrikler almıştım. Zira ilk bebeğim 8 aylık tedavi sonrası olmuştu... Ve malesef sevincimiz kursağımızda kalarak 17 martta bebeğim 13 haftalıkken karnımda ölmüş ve düşük yapmıştım. sonrasın da irem çok çabuk gelmişti aramıza ... ama o süreçtede kulandığım bir takım ilçalar olmuştu düzenli regli ve ovulasyon için.... İrem de şimdi çok şükür sağlıklı bir çocuk ama hamileliğim herkesinkinden biraz daha zor ve stresli geçmişti. özellikle son dönemde erken doğum sebebiyle evde ıstırahat ettim ve 36+3 haftalıkkende daha fazla tutamadım kız...
Devamı
kızıyorum bağırıyorum sinirleniyorum. neden daha 25 ve 5 aylık ıkı bebek yüzünden oysaki ne masumlar... anneyle başlar herşey... anneyle tanınır hayat. annenin bakışıyla atılır adımlar. Gülersen gülerler... ağlarsan anlamadan şaşkınca izlerler belkıde ağlar onlarda sana eşlik eder. şimdi böyle sinirli bir anneden olan iki cocuk nasıl sağlıklı olacak ki nasıl hayata dört elle sarılıp mutlu olacakki daha kendi mutlu olmayı beceremezken bu hayata mutlulukla sarılmış iki çocuk nasıl yetiştirecek... Herşeyi kendine sorun etmeye bayılan ben yine iremle bir yemek krizi geçirdik. Hayır tabak bitmese ne olurkı neden bu takıntı. kendıme sinir oluyorum. Sonuç gözyaşı kırılan küçük bir kalp belkide bu çocukları hıç haketmeyen bencil anne... kendi doğrularını kabul ettirmeye çalışan ben unutyorum küçükde olsa bir birey olduğunu ben yetiştirsemde benim dediğim gibi olamayacağını unutuyorum. nerde hata yaptığımı biliyor ama hatalarımı doğruya yöneltemiyorum. hareketlerimi kontrol edemiyorum. bu kada...
Devamı