kıskanıyorum

aslında kıskançlık bana göre insancıl bir duyguyken nedense çok insan duygusal bozukluk işaretide olabilir diyor. Bilemiyorum ama çok kıskandığım konu var ama en ateşlisi şu an içimi yakan asıl kıskançlık zuzumerle yaşanıyor. Evet zuzumeri bir erkek olduğu için kıskanıyorum. Onun özgürlüğü rahatlığı estimi gezmeleri beni çıldırtıyor. Bu çocuklar neden hep analara zimmetli olur yahu...ben neden estimi cıkıp gezip arkadaşlarla bir iki takılıp gelemiyorum anlamadım yani. hoş diyarbakırda ne takılcak yer nede arkadaş var oda ayrı ya neyse... Ayrıca zuzumer iş icabı dedi çantayı topladı gitti akşamın bir vakti istanbula. Ahada bu can çatlamasın ne etsin. Hazımsızlıktan uyku tutmadı resmen. Ankaraya gitse koymazdı bu kadar. Ben ki istanbul hasretiyle yanıp tutuşurken zuzumerin ansızın iş zıyareti beni mahvetti. Annemlere gidecek işleri bitince ve ertesi gün akşam donecek 24 saatlik bir gezi ve ona katılmam imkansızdı. Ama yinede çok kıskanıyorum onu bende gitmek istiyorum yaaa diye ağlayasım geliyor çocuklar gibi tepinerek öyle sinir oldum resmen...
Bende uzun zamandır sağlık sorunları ile uğraşıyorum önce ben hastalndım besin zehirlenmesi ile başlayan rahatsızlığım beni öyle yere serdiki bir gün sabahtan akşama kadar aç susuz yattım evde. Hani hastalık hali vardır öylece uyursun gecer için öyleydi halim. Zaman zaman evde iremin yaramazlıkları ile uyandım. birde onun yemek saatlerinde kalkıp güç bela yemeğini yedirdim. geri kalan zamanlarda tek başına oynadı. Evde karıştırmadığı çekmece yerlerde kırılcak ne varsa kırmış akşam zuzumer evi toplarken inanamadı hepsini iremmi yaptı diye. yok yarısını ben dağıttım. Neticede çok arkadaş var ama o hasta halime gelipte bir tas çorba getiren olmadı ya oda ayrı hüsran konum. Akşam zuzumer lokantadan bir tas çorba getirdi annem yakınımda olmadığı için ve bu kadar yalnız olduğum için döktüğüm gözyaşlarını ve o anki duygularımı anlatmayacağım zira düşündükçe gözlerim hala dolu dolu oluyor. iyleşemeyince 5 gün çektim sonunda dr. gittim iki ilaçla ayaga kalktım ama ne fayda sözde pıtırcık için ilaçsız geçirecektim olmadı... sonrada irem rahatsızlandı sebesiz bir ateşlenme durumu ooldu ıkı gun sonra gectı çok sukur...
arada çok sinirleniyorum ireme yemek yememesi yada istediğinin adını söyleyemediği için mama diye bir yer gösterip ağlıyor tek tek hepsını uzatıyorum ne istediğini bulmak ımkansız oluyor alıp kendını ıstediği yere yaklastırdığında ise herşeye saldırıyor istediğinden vazgeçip neticede neyapıp yapıyor ve beni çıldırtıyor bazen bağırıyorum bazense kötü davrandığım oldu. sonrasında çok üzülüyorum kendime kızıyorum ama o an o kadar sinir oluyorumki kendimi tutamıyorum bir sinir harbi ve popoya ıkı tokat fazlasını zaten yapamam. ama sonra çok üzülüyorum neden böyle oldu diye. Ağlıyorum bile bazen annemin küçükken üzerimi kirlettiğimde yada istemediği bir şeyi yaptığımda bana kızdığı anlar geliyor gözüme annemden ne farkım kaldı diyorum. küçükken yemek yemeyince annem bana kızınca ben çocuğuma yemek için kızmıycam derdim. kızmak ne kelime bağırıyorum ye diye çocuğa ınanamıyorum kendime. işte bu bağlamda şu bloga guzel guzel etkinlıkler yazan hep ıyı vakıt geciren bloggerları kıskanıyorum. yahu hıçmi sinirlenmıyorsunuz sizbu kuzulara. sorun bir bendemi yani. sizinki hep yer içer vakitli uyurmu yoksa uymasa yemesede sorun değilmi sizin için ...nasıl takmıyorsunuz oyleyle eğer sırlarınızı paylaşın lütfen...
Hayatını her aşamasında ne yaşarsa yasasın güçlü olan ve mutlu olmayı başaranlar sizleride alkışlıyorum burdan ama bilinki aynı zamanda kıskanıyorum bir taraftan...çünkü depresif ruh haline sahip karamsar ve bir okadar heyheyli ben ayağım biraz tökezlese hemen yenildim deyip yasa başlıyorum. karaları bağlayıp günlerce evden çıkmıyorum. baharımın gelmesi bazen günleri bazen haftaları buluyor. Verdiğim kararlarda emin yürüsemde bir olumsuz espiri bazen eleştırı bazen kendimce kafamdaki bir düşünce veya bir olay acabalarla kararlarımı çürütüyor. pişman oluyorum çelişiyorum, kendimle mücadele etmekten yoruluyorum, yorgun düşüyorum kendi elimde... beynim hep aynı şeyleri tekrarlıyor bazen bir makine gibi...mutlumusun bu soruyu çok sorar buluyorum kendime mutluyum desem devam eden sorular mutsuzum desem ayrı sorular bilemıyorum bulamıyorum hayatın bulmacasını çözemedim gitti. yukardan aşşağı bakıyorum soldan sağa olmuyor. Allahım bir kaç harf bile çıkmamışki şöyle belirgin... çengelleri birleştırıp yolu bulsam dıyorum ah işte yıne aynı yerdeyım.