kızıyorum bağırıyorum sinirleniyorum. neden daha 25 ve 5 aylık ıkı bebek yüzünden oysaki ne masumlar...
anneyle başlar herşey... anneyle tanınır hayat. annenin bakışıyla atılır adımlar. Gülersen gülerler... ağlarsan anlamadan şaşkınca izlerler belkıde ağlar onlarda sana eşlik eder. şimdi böyle sinirli bir anneden olan iki cocuk nasıl sağlıklı olacak ki nasıl hayata dört elle sarılıp mutlu olacakki daha kendi mutlu olmayı beceremezken bu hayata mutlulukla sarılmış iki çocuk nasıl yetiştirecek...
Herşeyi kendine sorun etmeye bayılan ben yine iremle bir yemek krizi geçirdik. Hayır tabak bitmese ne olurkı neden bu takıntı. kendıme sinir oluyorum. Sonuç gözyaşı kırılan küçük bir kalp belkide bu çocukları hıç haketmeyen bencil anne...
kendi doğrularını kabul ettirmeye çalışan ben unutyorum küçükde olsa bir birey olduğunu ben yetiştirsemde benim dediğim gibi olamayacağını unutuyorum. nerde hata yaptığımı biliyor ama hatalarımı doğruya yöneltemiyorum. hareketlerimi kontrol edemiyorum. bu kadar bağıran stresli bir anneyle yaşamaya eminim onlarda bıkmıştır. hayır demekten artık nefret edıyorum.
Ama suclusu ben değilim. Bu denli canavarlaşırken ben kendi kontrolsuzluklerımı eleştırırken kendımıde dınlıyorum. en son perşembe gunu umutu hastaneye götürmek için dışarı çıktım o gundenden sonrada balkona cıkmak dışında nefes alamadım. En son dün 5 dk olsa da bahceye cıkmak ıcın cebelleştım ama olmadı sıra bana gelmedı. Dışarısı cıvıl cıvıl guneşlı bende 15 dk ellerımı cebıme atıp oylesıne dışarıya bakarak aval aval gezsem belkıde bu kadar bunalmıycam. belkide bu fırsatsızlık benı bunaltıyor bilmiyorum.Bir pazar günü vicdanımla hesaplaşmaktan içim dışıma girdi bir ses bıle yok etrafımda nasılsın diye soracak tek duyduğum çocukların ağlama sesleri...
anneyle başlar herşey... anneyle tanınır hayat. annenin bakışıyla atılır adımlar. Gülersen gülerler... ağlarsan anlamadan şaşkınca izlerler belkıde ağlar onlarda sana eşlik eder. şimdi böyle sinirli bir anneden olan iki cocuk nasıl sağlıklı olacak ki nasıl hayata dört elle sarılıp mutlu olacakki daha kendi mutlu olmayı beceremezken bu hayata mutlulukla sarılmış iki çocuk nasıl yetiştirecek...
Herşeyi kendine sorun etmeye bayılan ben yine iremle bir yemek krizi geçirdik. Hayır tabak bitmese ne olurkı neden bu takıntı. kendıme sinir oluyorum. Sonuç gözyaşı kırılan küçük bir kalp belkide bu çocukları hıç haketmeyen bencil anne...
kendi doğrularını kabul ettirmeye çalışan ben unutyorum küçükde olsa bir birey olduğunu ben yetiştirsemde benim dediğim gibi olamayacağını unutuyorum. nerde hata yaptığımı biliyor ama hatalarımı doğruya yöneltemiyorum. hareketlerimi kontrol edemiyorum. bu kadar bağıran stresli bir anneyle yaşamaya eminim onlarda bıkmıştır. hayır demekten artık nefret edıyorum.
Ama suclusu ben değilim. Bu denli canavarlaşırken ben kendi kontrolsuzluklerımı eleştırırken kendımıde dınlıyorum. en son perşembe gunu umutu hastaneye götürmek için dışarı çıktım o gundenden sonrada balkona cıkmak dışında nefes alamadım. En son dün 5 dk olsa da bahceye cıkmak ıcın cebelleştım ama olmadı sıra bana gelmedı. Dışarısı cıvıl cıvıl guneşlı bende 15 dk ellerımı cebıme atıp oylesıne dışarıya bakarak aval aval gezsem belkıde bu kadar bunalmıycam. belkide bu fırsatsızlık benı bunaltıyor bilmiyorum.Bir pazar günü vicdanımla hesaplaşmaktan içim dışıma girdi bir ses bıle yok etrafımda nasılsın diye soracak tek duyduğum çocukların ağlama sesleri...
Yorumlar