bir ben bilirim kendimi..

bir ben bilirim diyorum ama bakmayın bu aralar işler zivanadan cıktı. eatnes yine bunalımın 2.devresınde motor ha yandı ha yanacak. kendimi eve kapadım kimseyi görmek istemiyorum. Hoş görüp anlaştığım muhabbetine doyamadım insanlarda bir elin parmak sayısını geçmiyorki.. her şey belirsiz olunca ben daha bunalıyorum. gecen sene bu zamanlarda tayın ısınden cıldırmıştım şimdide gezmek isteyıp plan yapamamam çıldırtıyor. kocası gıtmiş kafasına göre yazdırmış 25 hazıranda ızne cıkıcam dıye adamlarda tarıh değiştirmiyor kaldık tam ortada şey gibi... onla gitsem gezsem sonunda ıstanbula gıtsem ablamı (londradakı) ta temmuz sonu gelıcek nerden baksan bır 20 gun daha kalmam gerek. ee kocası bu kadar yalnız bırakmak ayrı sıkıntı ne yapsam bılemedım. planlayamadıkca da sıkıldım sıkıldım...dün sap sap kızımla parka gıttık benım can dostumu aradım kendısınden bır adet kopyalamasını hatta bu gidişle robinsonu bile geçebileceğimi söyledim. hani dışarda olmasam hönküre böğüre ağlıycaktım. ankarada hiç enerji toplayamadımdan burda hemencik sıkılıp dibe vurmak beni üzdü. bir insan yokmu yaa dedim. sesime bir ses geldi. umarım hayal kırıklığı olmaz bu umudun sonu...